Własnym głosem

Świadectwo bliskiej osoby człowieka z doświadczeniem kryzysu psychicznego

Pięć lat temu nie wiedziałam, co to jest schizofrenia. Wiedziałam tylko, że to ta choroba „od wariatów”. Ale złośliwy los zechciał uczynić mnie ekspertką, i wcale nie chodzi tutaj o studia psychologiczne. Mój wymarzony, najbardziej ukochany chłopak na świecie w przeciągu kilku dni stracił rozum. Po prostu pewnego dnia zrobił się nagle wesoły, tak pewny siebie, jak nigdy w życiu, arogancki. Pomyślałam: to zupełnie do niego nie podobne. Potem przyszedł lęk. „Chodź do mnie!!!” – wiadomość na facebooku. „Co się stało?” „Boję się”. Nie wiedział, czego, chyba mafii, która miała go ścigać. Szpital. Byłam pewna, że szybko go wypuszczą, TO NIE JEST MOŻLIWE, żeby był chory psychicznie, to tylko skutek uboczny tych nowych antydepresantów. Pierwszy raz widziałam człowieka w psychozie, i miałam wrażenie, że to właśnie mój był najbardziej świrniętym pacjentem ze wszystkich na oddziale zamkniętym. To, co mnie zadziwiło, to niesamowita otwartość przebywających tam ludzi, tak jakby cicha solidarność. W końcu jechali na podobnym wózku. Psychotycy, niedoszli samobójcy, narkomani, alkoholicy, osoby z otępieniem i wiele innych efek. Na oddziale rehabilitacyjnym, gdzie leczeni są ustabilizowani pacjenci, już tak nie było: wróciły granice i poprawność, taka zdrowa sztywność międzyludzka. Mój pacjent spędził w szpitalu pięć miesięcy. Wrócił zaleczony, ale nie zdrowy. Bo mówi się, że psychoza to pożar, a po pożarze zostają zgliszcza. I to, co działo się po szpitalu, było najbardziej przerażające. Kompletna utrata poprzedniej osobowości, marazm, pustka. Spanie prawie cały dzień, nie wychodzenie z domu, odpowiadanie półsłówkami. I właśnie wtedy człowiek traci nadzieję. Trzy lata wycięte z życiorysu, tyle zabrała choroba. Gdzieś pod koniec tego okresu zaczęłam zauważać pierwsze znaki zdrowienia. Bardzo subtelne, na przykład chwilowy lepszy humor albo robienie planów na przyszłość. Wyjście z domu na koncert, pojechanie na wycieczkę. Mimo ogromnego lęku, postanowiłam zaryzykować i przejść z nim ten proces. Były lepsze i gorsze momenty, niejednokrotnie miałam dość. Ale byłam. Dzisiaj nikt nie powiedziałby, że kiedyś dostał diagnozę F20. Chodzi do pracy, zapisał się na studia. I tylko mnie denerwuje swoim gadulstwem.

 

Źródło: Archiwum Biura do spraw Pilotażu Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego

Od serca do serca – wywiad z Danielem Fisherem

Rozmowa z Danielem Fisherem, psychiatrą, który w młodości doświadczył kryzysu psychicznego zdiagnozowanego jako schizofrenia, twórcy emocjonalnej reanimacji, metody wspierania w kryzysie.

Asystent zdrowienia wprowadza empatię do szpitali

Asystent zdrowienia nie jest lekarzem, jest byłym pacjentem, który jak nikt inny wie, czym może być zmaganie się z kryzysem psychicznym.

Żyję ze schizofrenią: „Usłyszałem: takich to powinni zamykać”- Maciej Olbrysz:

Schizofrenia, mimo badań nad chorobą i różnymi metodami leczenia, nadal wzbudza strach w społeczeństwie.

Historie Arnhild Lauveng i Daniela Fishera

Kiedy miałam trzynaście lat, albo może czternaście, mój świat zaczął się zmieniać, powoli.

Na karuzeli – tekst nominowany do nagrody Grand Press 2020

Nie mogłam się zgodzić na to, że mam chorobę afektywną dwubiegunową.

Rezygnacji z pracownika z powodu choroby psychicznej mówimy nie. Blog o życiu ze schizofrenią Katarzyny Parzuchowskiej

Ostatnio się nieco zakręciłam się w ilości pracy i blog cierpi. Zatem postanowiłam napisać właśnie o niej. Wkurza mnie, że tyle osób ze schizofrenią traci pracę, a Wy co myślicie? Zapraszam do lektury!

Jak zostałam pilotem F.20? Od autostygmatyzacji do nowej tożsamości! – Katarzyna Parzuchowska

To był rok 2012. Dokładnie końcówka roku, bo zima. Siedziałam sobie spokojnie w szpitalu psychiatrycznym, gdy zbliżały się święta Bożego Narodzenia i wtedy to się stało. Ni stąd ni zowąd dostałam licencję na mój nowy odrzutowiec!

Piotr Bucki o swojej chorobie afektywnej dwubiegunowej: „Świat był dla mnie za wolny”

„Chorobę maniakalno-depresyjną można »trzymać za pysk«. Nie oznacza to, że całkowicie minęła groźba pogrążenia się w depresji, jednak po kilku latach zmagań z ChAD wiem, że muszę uważać przede wszystkim na te okresy, w których mam się świetnie” – mówi Piotr Bucki.

7 TRIGGERY ZDROWIENIA! O tym co pomaga zdrowieć! Zapis z bloga Katarzyny Parzuchowskiej

Najprostsza droga do zdrowia? Nie ma jednej. Rzecz w tym, by wybrać jedną, tę jedną tylko dla siebie i… stawiać krok za krokiem.

Wystarczy rozmawiać? O podejściu otwartego dialogu rozmowa z Reginą Bisikiewicz z Fundacji Polski Instytut Otwartego dialogu

Podczas spotkań buduje się bezpieczną przestrzeń do mówienia o potrzebach, nadziejach, obawach i problemach osoby w kryzysie, ale też o trudnych, traumatycznych doświadczeniach jej, i jej bliskich – mówi Regina Bisikiewicz, prezes fundacji Polski Instytut Otwartego Dialogu. Wyjaśnia, na czym polega podejście Otwartego Dialogu i w jaki sposób może zmienić patrzenie na problemy ze zdrowiem psychicznym.

Samobójstwo w rodzinie, świadectwo eksperta przez doświadczenie

Rodziny osób, które popełniły samobójstwo pozostają z bardzo trudnymi emocjami. Oprócz uczuć, które pojawiają się w doświadczeniu żałoby, takich jak smutek, rozpacz, gniew czy niedowierzanie, dochodzą do głosu poczucie winy, odrzucenia i wstyd. Brak wsparcia po samobójstwie bliskiej osoby może prowadzić do poważnego kryzysu psychicznego, a w konsekwencji nawet do przewlekłych chorób psychofizycznych.

O radości odzyskanej, Aleksandra Kożuszek, ekspertka przez doświadczenie

Jest ekspertką przez doświadczenie z Wrocławia. Aleksandra Kożuszek działa w Akademii Liderów Cogito, organizacji skupiającej osoby po kryzysie, które pomagają tym, którzy w kryzysie trwają i ich bliskim. O swoim doświadczeniu wracania do zdrowia napisała książkę pt. “Radość odzyskana” . Jest nazywana “polską Arnhild”. Zorganizowała i prowadzi w Warszawie kurs na asystenta zdrowienia.

Jak pomagać osobie w kryzysie? Mówi Anna Olearczuk, asystentka zdrowienia

Jak przejawia się i w jaki sposób możemy rozpoznać kryzys psychiczny członka rodziny? Jak pomagać członkowi rodziny, gdy doświadcza kryzysu psychicznego? Jak we własnym domu budować sieć oparcia społecznego dla bliskiej nam osoby? Na te pytania odpowiada Anna Olearczuk, asystentka zdrowienia, która pracuje w wolskim Centrum Zdrowia Psychicznego i w Środowiskowym Centrum Zdrowia Psychicznego dla dorosłych na Bielanach.

Przejście przez ulicę niczym zdobycie Mount Everestu, świadectwo Krystyny Matyjasek

Krystyna Matyjasek: Trudno mi powiedzieć, kiedy dokładnie choroba osiągnęła u mnie apogeum. Na pewno przełomowym momentem była pierwsza hospitalizacja. Trzy lata temu majówkę spędzałam na terenie szpitala, nie było mowy o żadnej dłuższej przepustce, żeby wyjechać gdzieś na kilka dni.

Lata choroby mojego brata były bardzo dramatyczne

Diagnoza schizofrenii pojawiła się w mojej rodzinie nieco ponad 20 lat temu. Od tamtej chwili szukamy skutecznej formy leczenia.

Zrozumieć schizofrenię, rozmowa z Katarzyną Szczerbowską, rzeczniczką Biura do spraw Pilotażu Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego

,,Od 10 lat mam diagnozę schizofrenii. Byłam trzy razy w szpitalu, dwa razy po pół roku i raz przez półtora miesiąca."

Czasami schizofrenia zaprasza ich do świata równoległego. Na co dzień żyją jak każdy z nas. Rozmowa z Ewą Piskorską

To było bardzo trudne. Świat wokół mnie zaczął się zmieniać. Ja bardzo mocno uwierzyłam, że wszystko wokół mnie się zmienia. Coraz trudniej było mi pracować, funkcjonować, wierzyłam że świat się zmienił na gorsze, że znajomi się ode mnie odwrócili – wspomina Ewa Piskorska, wolontariuszka Fundacji eFKropka.

Przede wszystkim wspierać – rozmowa z Ewą Kubis, asystentką zdrowienia

Chodzi o to, by wspierać ludzi, którzy borykają się z kryzysem, którzy są na początku drogi ku zdrowieniu – zdezorientowanych, zagubionych, nie widzących przed sobą przyszłości – mówi Ewa Kubis, asystentka zdrowienia, która pracuje jako wsparcie konsultanta ds. studentów w kryzysach psychicznych na Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.

Asystentka zdrowienia o swojej pracy. Opowiada Anna Olearczuk

Niezbędne są takie cechy jak empatia, cierpliwość, umiejętność współpracy, słuchania i patrzenia, mówienia o własnych doświadczeniach w sposób konstruktywny, a przede wszystkim szacunek dla drugiego człowieka – o zawodzie asystenta zdrowienia mówi Anna Olearczuk.

Razem łatwiej – rozmowa z Krzysztofem Henczakiem, asystentem zdrowienia

Zawód asystenta zdrowienia polega na wspieraniu osób, które doświadczają kryzysu psychicznego, którzy z niego wychodzą, na dzieleniu się z podopiecznymi doświadczeniami i sposobami na dbanie o zdrowie – mówi Krzysztof Henczak, certyfikowany asystent zdrowienia, koordynator w polskim Instytucie Otwartego Dialogu.